|
To tylko koniec świata
tytuł oryginalny:
Juste la fin du monde
reżyseria: Xavier Dolan
czas trwania:
97 min. |
MFF w Cannes 2016: Grand Prix dla najlepszego filmu (Xavier Dolan), Nagroda Jury Ekumenicznego dla najlepszego reżysera (Xavier Dolan)
Historia 34-letniego Louisa (Gaspard Ulliel), pisarza, który powraca po dwunastoletniej nieobecności do rodzinnego domu opuszczonego po śmierci ojca. Powitanie odbiega jednak od jego wyobrażenia. Jego matka i rodzeństwo są zbyt zajęci sobą i swoimi sprawami, by przejąć się Louisem. Wygląda na to, że odbierają powrót syna marnotrawnego jako jego sposób na pochwalenie się sukcesami. Kolejne spory i oskarżenia stają na drodze bohatera do pojednania z rodziną.
Najnowszy film jednego z najciekawszych kanadyjskich reżyserów, Xaviera Dolana, wielokrotnie nagradzanego twórcy takich filmów, jak Zabiłem moją matkę i Wyśnione miłości. Wyjątkowość filmów Kanadyjczyka tkwi w tematyce, estetyce i muzyce. Jak sam mówi Zabiłem moją matkę zrobiłem, aby ją ukarać, Mamę, aby ją pomścić. Teraz dzięki adaptacji sztuki teatralnej Jean-Luca Lagarce’a w To tylko koniec świata sięga dalej i przygląda się całej rodzinie. Kino Dolana to także piękne kadry, eksponujące popkulturowe schematy, formalne eksperymenty i spowolnione ujęcia. Ale równie ważna co fabuła i sam obraz jest dla niego muzyka, którą skomponował uhonorowany wszystkimi najważniejszymi nagrodami filmowymi Gabriel Yared, który wcześniej pracował przy produkcji takich filmów jak: Utalentowany pan Ripley, Angielski pacjent czy Wzgórze nadziei.
W obsadzie znalazła się sama śmietanka francuskiego aktorstwa: Marion Cotillard, Vincent Cassel, Lea Seydoux, Nathalie Baye oraz Gaspard Ulliel.
| After 12 years of absence, Louis (Gaspard Ulliel), a writer, goes back to his hometown, planning to make an announcement. As resentment soon rewrites the course of the afternoon, fits and feuds unfold, fuelled by loneliness and doubt, while all attempts of empathy are sabotaged by people's incapacity to listen and love.
PRASA O FILMIE:
Taki rozkrzyczany teatr rodzinny, w całej jego zmienności i dwuznaczności, zarazem zniewalający i odpychający, można było oglądać w dawnych filmach John Cassavetesa (Kobieta pod presją), później u Mike'a Leigh (Sekrety i kłamstwa). Xavier Dolan dorównuje tamtym mistrzom. Odnajduje tu swój życiowy temat, który rozwijał już w filmach Zabiłem moją matkę i Mama. Rodzinne hate-love. Odpychanie-przyciąganie. Miejsce, które się kocha, i które zawsze rozczarowuje. Gdzie nikt nikogo nie słucha.
Tadeusz Sobolewski, Gazeta Wyborcza
Film piękny i przerażający. Przywołujący na myśl zachowane w pamięci obrazy i dźwięki jeszcze długo po seansie.
Martyna Janas, Movieway
Kolejny, konsekwentny krok artysty, który powoli próbuje oderwać się od własnych wspomnień i zaczyna wnikliwie przyglądać się innym. A jednocześnie nie traci autorskiego charakteru.
Barbara Hollender, Rzeczpospolita
Pokaz w ramach: Letnie Tanie Kinobranie 2017,
tydzień 7: Życie rodzinne
ZWIASTUN:
