|
Koreański kufer ślubny
tytuł oryginalny:
Die koreanische Hochzeitstruhe
reżyseria: Ulrike Ottinger
czas trwania:
82 min. |
Element ludyczności powraca w dokumencie Koreański kufer ślubny, pokazującym przebieg ceremonii ślubnej. Rytualne wydarzenie jest dla reżyserki pretekstem do pokazania współczesnej Korei jako obszaru ścierania się procesów globalizacyjnych z lokalną tożsamością.
Scenariusz ślubu łączy dwie odrębne narracje: tradycyjną i nowoczesną. Tradycja obowiązująca podczas wizyty w świątyni, precyzyjnie określa przebieg obrzędu, gesty i stroje, niezmienne od pokoleń. Przejawem nowoczesności jest komercyjny spektakl, reżyserowany na podobieństwo romantycznej telenoweli. „Na planie” obowiązuje suknia z modnego katalogu, jednobarwne kreacje dla druhen, kwieciste dekoracje i wyłożony chodnikiem szpaler między ławkami. Para narzeczonych niknie w natłoku rekwizytów, a moderatorzy imprezy zdają się być ważniejsi niż przyszli małżonkowie i ich rodziny.
Zachodnia i wschodnia obyczajowość przenikają się tworząc dla aktu zaślubin widowiskową oprawę. Wieloetapowa ceremonia przypomina zawartość skrzyni posagowej, w której rzeczy stare, przekazywane z pokolenia na pokolenie, mieszają się z nowo zakupioną wyprawką panny młodej. Powstały dokument realizatorka nazywa „nowoczesną bajką o zdumiewającym fenomenie pojawiających się wszędzie, nowych mega-miast oraz zamieszkujących je pełnych sprzeczności społeczeństw”.
Struktura filmu odpowiada podróżniczemu trybowi, w jakim Ottinger poznawała Koreę. Reżyserka przyznaje, iż po przyjeździe do Seulu z zaciekawieniem przyglądała się wszystkiemu, na co natrafiła podczas spacerów. Urzeczona dużą ilością sklepów specjalizujących się w ślubach, postanowiła pójść tym tropem. Przyznaje, iż często filmuje zaślubiny, gdyż ceremonie te dostarczają okazji do poznania życia społecznego, muzyki, sztuki, religii, rytuałów i praktyk kulturowych.
Dr hab. Małgorzata Radkiewicz
Ulrike Ottinger
Niemiecka reżyserka, dokumentalistka, fotograf. Jedna z najoryginalniejszych niemieckich niezależnych reżyserek. Do kręgu jej zainteresowania należą najczęściej rzeczy absurdalne, groteskowe, z pogranicza surrealizmu. Do jednego z tematów przez nią realizowanych należy przełamywanie konwencji i barier kulturowych. Począwszy od filmu Joanna D’Arc of Mongolia (1989) jej zainteresowanie skierowało się na Wschód. Reżyserka zaczęła stawiać pytania o możliwości przekładu tradycji na język kultury współczesnej.
Pokaz towarzyszący V Międzynarodowemu Festiwalowi Filmu Filozoficznego.
ZWIASTUN:
