|
Plaże Agnès
tytuł oryginalny:
Les Plages d'Agnès
reżyseria: Agnès Varda
czas trwania:
110 min. |
Cezar 2009: najlepszy film dokumentalny
Étoile d'Or 2009: najlepszy film dokumentalny
W ostatnich latach Agnès Varda, współtwórczyni Nowej Fali, tworzy niemal wyłącznie dokumenty i zadziwiające instalacje, balansujące na granicy kina dokumentalnego właśnie i stricte plastycznego konceptu.
Pokazywane podczas festiwalu w Wenecji w 2008 roku Plaże Agnès wyrastają z fascynacji nestorki nowego kina zapisywaniem rzeczywistości. Reżyserka opowiada o samej sobie, o swoim dzieciństwie, rodzinie, inspiracjach. Inscenizowane, oniryczne sceny przeplatają się z fragmentami dawnych projektów i współczesnych obrazów opisywanych przez nią miejsc, a pretekstem do snucia opowieści stają się dla niej - prawdziwie i wyimaginowane - obrazy odwiedzanych przez nią nadmorskich plaż. Komentując spoza kadru kolejne sceny Varda zabiera widzów w przedziwną podróż w głąb siebie: od czasu spędzonego w Belgii dzieciństwa po feministyczne odrodzenie i związek z reżyserem Jaquesem Demy.
Varda w Plażach prezentuje świetną formę reżyserską. W tym filmowym pamiętniku reżyserka zaklina przeszłość, pokazuje zdjęcia rodzinne, fragmenty filmów, inscenizuje kluczowe w jej życiu wydarzenia, a wszystko opatruje autoironicznym komentarzem. Patrzy wstecz na swoje życie i zdaje się mówić: je ne regrette rien, bo najważniejsze jest to, że żyję i pamiętam.
Ewa Szabłowska
O reżyserce:
Agnès Varda - urodzona w 1929 r. w Brukseli, córka Greka i Francuzki, ikona francuskiej Nowej Fali. Jej wczesne filmy - La Pointe Courte czy Szczęście stanowią filar nowofalowej estetyki, uciekającej od „przezroczystości” klasycznego kina hollywoodzkiego. W początku lat 60. zrealizowała film Cleo od 5 do 7, który był obserwacją w czasie rzeczywistym oczekiwania młodej kobiety na wynik badania. Film przeszedł do historii kina nie tylko ze względu na nowatorską formę, ale również z powodu wyraźnie feministycznego przesłania. W 1985 r. zrealizowała „fałszywy dokument” - Bez dachu i praw nagrodzony Złotym Lwem w Wenecji. Po śmierci męża, Jacquesa Demy, nakręciła o nim trzy wspomnieniowe obrazy, a w 2000 roku - skromny dokument Zbieracze i zbieraczka, przy którym pracowała używając niewielkiej cyfrowej kamery. Przez cały czas dzieli swoje zainteresowanie pomiędzy film i fotografię.
Reżyserka o filmie: Reżyserowanie siebie samej nie było trudne. W tym filmie, na początku biorę lustro. Jest to narzędzie do sporządzenia autoportretu, ale odwracam je do innych - do ludzi, którzy je niosą, do osób, z którymi pracowałam, a wreszcie do widzów. To oni definiują siebie jako świadków mojego życia.
ZWIASTUN (z angielskimi napisami):
