Muzyczny, znakomicie przyjmowany przez publiczność całego świata, film dokumentalny w reżyserii Wima Wendersa (Million Dollar Hotel, Niebo nad Berlinem).

Buena Vista Social Club poświęcony jest grupie legendarnych muzyków kubańskich, którzy przed wieloma laty grywali ludową muzykę rytmiczną w hawańskim klubie. Kamera poszukuje lokalu, w którym odbywały się koncerty, pokazuje współczesne życie dawnych gwiazd, rejestruje wywiady. Momentem kulminacyjnym jest koncert weteranów w nowojorskim Carnegie Hall.

Ry Cooder i Wim Wenders znają się od 20 lat. Cooder napisał muzykę do Paris, Texas i Końca przemocy. Podczas wspólnej pracy nad drugim z w/w filmów często opowiadał Wendersowi o swojej wyprawie na Kubę i płycie, którą tam nagrał z grupą kubańskich muzyków starej daty, z których część popadła już w zapomnienie. Później ukazała się płyta zatytułowana Buena Vista Social Club, która stała się sukcesem na skalę światową, sprzedając się w milionowym nakładzie, uhonorowaną nagrodą Grammy.

Kiedy Ry Cooder ponownie wybrał się na Kubę w początkach 1998 roku, by nagrać solowy album Ibrahima Ferrer z udziałem muzyków, współtworzących wcześniej płytę Buena Vista Social Club Wenders towarzyszył mu z niewielką ekipą filmową. Obserwował muzyków podczas ich pracy w studio nagraniowym, podążał za nimi po Hawanie śledząc ich prywatne życie. Zdjęcia kontynuowano wiosną tego roku w Amsterdamie, gdzie Buena Vista Social Club dał dwa koncerty, a zakończyły się latem w Nowym Jorku na prawdopodobnie ostatnim koncercie zespołu, triumfalnym występie w legendarnym Carnegie Hall (prawie każdy z jego członków ma na Kubie swój własny zespół).

CAFE DE LOS MAESTROS | CAFE DE LOS MAESTROS
reż. Miguel Kohan, USA/Wlk. Brytania/Argentyna/Brazylia 2008, 90'

TERMINY POKAZÓW:
piątek, 21 sierpnia, godz. 15.00 (N)
sobota, 22 sierpnia, godz. 18.00 (C)
niedziela, 23 sierpnia, godz. 21.15 (N)

Wiecznie żywe legendy tanga argentyńskiego w dokumencie porównywanym do Buena Vista Social Club.

Argentyna przeżywa obecnie powrót demokracji. Towarzyszy temu odrodzenie tanga, gatunku muzycznego, który w tradycji tego kraju zajmuje miejsce szczególne. Café de los Maestros to film, dzięki któremu poznajemy największe żyjące legendy tego fascynującego gatunku, zbiorowy portret niezwykłych osobowości, które odsłaniają przed nami tajemnice i zagadki tanga - muzyki melancholii i seksu... 

Ta wyjątkowa opowieść muzyczna prezentuje najwspanialsze tanga z lat 40. oraz 50. minionego stulecia w interpretacji największych sław tamtego okresu, takich jak Atillio Stampone i Leopoldo Federico.

Projekt został zrealizowany dzięki dwóm sławom kina: Gustavo Santaolalli (produkcja) oraz Walterowi Sallesowi (produkcja wykonawcza).

Zamiarem Santaolalli, dwukrotnego zdobywcy Oscara (za muzykę do filmów Babel oraz Tajemnica Brokeback Mountain), pomysłodawcy projektu, było przedstawienie własnej wizji sztuki. Według artysty w znacznym stopniu wpływa ona
na poczucie tożsamości. Muzyka, o której opowiada film, w dalszym ciągu tętni życiem. Nadal wyzwala w muzykach pasję - mówi Santaolalla.

Dzięki współpracy Santaolalli z muzykami na ekranie po raz pierwszy prezentowane są materiały archiwalne. Kulminacja projektu to wielki wspólny występ artystów na scenie sławnego Colon Theatre w Buenos Aires.

CONTROL | CONTROL
reż. Anton Corbijn, Wlk. Brytania/USA/Japonia/Austria 2007, 121'

TERMINY POKAZÓW:
piątek, 21 sierpnia, godz. 18.00 (C)
sobota, 22 sierpnia, godz. 21.15 (N)
niedziela, 23 sierpnia, godz. 16.00 (C)

MFF Cannes 2007: Złota Kamera -specjalne wyróżnienie
Label Europa Cinemas, Prix Regards Jeune

Nagrody Brytyjskiego Przemysłu Filmowego BAFTA 2008
3 nominacje: najlepszy film brytyjski, najlepsza aktorka drugoplanowa - Samantha Morton, nagroda Carla Foremana dla najbardziej obiecującego debiutanta - Matt Greenhalgh (scenariusz)

Londyńskie Koło Krytyków Filmowych 2008: najlepszy brytyjski film roku, najlepszy reżyser, najlepszy debiutujący aktor

Opowieść o życiu i śmierci Iana Curtisa, wokalisty Joy Division, legendarnej grupy rockowej grającej muzykę klasyfikowaną jako post-punk. Curtis rozdarty pomiędzy życiem rodzinnym, rosnącą sławą oraz miłością do innej kobiety popełnił samobójstwo 18 maja 1980 roku w wieku 23 lat, w przeddzień pierwszego tournee Joy Division po Stanach Zjednoczonych. Nie zdając sobie z tego sprawy, Ian Curtis zmienił oblicze muzyki rockowej.

Reżyser odmitologizowuje postać lidera Joy Division. Kanwą tej historii jest autobiograficzna książka żony Curtisa - Deborah. Oglądamy dramat człowieka, który traci grunt pod nogami. Nie potrafi odnaleźć się w roli ojca i męża. Ucieka w ramiona innej kobiety. Ale narastające poczucie winy, coraz częstsze ataki epilepsji oraz pogłębiająca się depresja powodują, że nie jest w stanie ciągnąć tego dłużej. Corbijn pokazuje trudne momenty z życia Curtisa, a rewelacyjna kreacja Sama Rileya powoduje, że całkowicie wierzymy w tę postać.

Anton Corbijn o swoim filmie: Chciałem zrobić film w czerni i bieli. Według mnie czarno-biały obraz idealnie pasuje do grupy Joy Division i Iana Curtisa. Wszystko, co pamięta się o grupie Joy Division jest właśnie czarno-białe. Przed śmiercią Iana żaden ich utwór nie okazał się hitem. Dlatego zawsze pisano o nich w takich właśnie barwach.

CZTERY MINUTY | VIER MINUTEN
reż. Chris Kraus, Niemcy 2006, 112'

TERMINY POKAZÓW:
piątek, 21 sierpnia, godz. 21.00 (N)
sobota, 22 sierpnia, godz. 16.00 (C)
niedziela, 23 sierpnia, godz. 18.05 (C)

Niemieckie Nagrody Filmowe 2007: najlepszy film, najlepsza aktorka - Monica Bleibtreu
najlepsza reżyseria, najlepszy scenariusz, najlepsza aktorka - Hannah Herzsprung, najlepsze zdjęcia, najlepszy montaż, najlepszy dźwięk - nominacje

Niezwykle emocjonalny dramat, uznany za jedną z największych niemieckich rewelacji filmowych ostatnich lat.

Cztery minuty to historia konfrontacji dwóch kobiet, które pozornie dzieli wszystko. Skazana za brutalne morderstwo, ale uzdolniona muzycznie młoda Jenny odsiaduje wyrok w jednym z niemieckich więzień dla kobiet. Spotyka tam 80-letnią, zgorzkniałą Traude Krüger, która od czasów II wojny światowej uczy pozostałe więźniarki gry na pianinie. Wkrótce między kobietami rodzi się niezwykła więź. Zafascynowana swoją nową uczennicą Traude, postanawia za wszelką cenę wysłać ją na prestiżowy konkurs pianistyczny.

FADOS | FADOS
reż. Carlos Saura, Hiszpania/Portugalia 2007, 90'
 
TERMINY POKAZÓW:
poniedziałek, 24 sierpnia, godz. 21.00 (N)
wtorek, 25 sierpnia, godz. 16.00 (C)
środa, 26 sierpnia, godz. 22.15 (C)

Hiszpańskie Stowarzyszenie Scenarzystów Filmowych 2008
nagroda CEC - najlepszy dokument
nominacja: najlepsze zdjęcia - José Luis López-Linares i Eduardo Serra
Nagrody Goya 2008
najlepsza piosenka - Carlos do Carmo - "Fado da saudade"
nominacja: najlepszy dokument

Najnowszy muzyczny dokument Carlosa Saury - mistrza gatunku - poświęcony portugalskiej tradycji Fado. Fado to pełne pasji i lamentu dziewiętnastowieczne pieśni - ballady, które stanowią wspólną spuściznę wszystkich Portugalczyków. Film Saury to próba przypomnienia i powtórzenia wielkiej tradycji poprzez muzyczne misterium tańca i śpiewu. Prawdziwa uczta dla oczu i uszu.

Fado to pieśni, które są śpiewane z zamkniętymi oczami, ale trzeba je oglądać z oczami otwartymi i słuchać ich z sercem pełnym sentymentu.

Po Flamenco w 1995 roku i nominowanym do Oscara w kategorii najlepszy film zagraniczny Tango z 1998 roku Carlos Saura wreszcie dopełnia swoją trylogię współczesną miejską pieśnią w 2007 roku - Fados.

Po ponad dwóch latach zgłębiania tradycji Fado, Carlos Saura podejmuje wielki krok w swoim twórczym podejściu do gatunku muzycznego. We wcześniejszych dokumentach muzycznych Iberia, Flamenco, Tango Carlos Saura skupił swoją uwagę głównie na tańcu. W Fados operuje poezją i obrazem w niezwykle oryginalny sposób, aby oddać narodziny tej podmiejskiej muzyki, która jest kondensacją wszystkich typów muzycznych zrodzonych w XIX wieku.

Fado to spotkanie dwóch kultur, które przez wieki współistniały blisko siebie w jednej Peninsuli, wpływając na siebie wzajemnie. Fado jest uniwersalne, Carlos Saura starał się oddać nie tylko ten uniwersalizm, ale również transcendentność portugalskiej kultury. Widząc jego dzieło, zaczynamy dostrzegać cały charakter portugalskiej tradycji, tak prawdziwej, choć pokazanej przez kogoś z zewnątrz. Przedsięwzięcie Saury wywołało wiele kontrowersji, ale jego dzieło ostatecznie zdobyło szerokie uznanie.

FORTEPIAN | THE PIANO
reż. Jane Campion, Australia/Nowa Zelandia 1993, 121'

TERMINY POKAZÓW:
wtorek, 25 sierpnia, godz. 21.00 (N)
środa, 26 sierpnia, godz. 18.00 (C)
czwartek, 27 sierpnia, godz. 16.00 (C)

MFF w Cannes 1993: Złota Palma

MFF Camerimage 1993: Złota Żaba

Oscary 1994: najlepsza aktorka pierwszoplanowa - Holly Hunter, najlepsza aktorka drugoplanowa - Anna Paquin, najlepszy scenariusz

Romantyczny, pełen symboli i ukrytych znaczeń, film Jane Campion podbijał widzów urodą zdjęć nowozelandzkiego buszu, muzyką Michaela Nymana i dojrzałą grą wszystkich wykonawców.

Ada McGrath opuszcza rodzinną Szkocję i wraz z córką przypływa do Nowej Zelandii. Tam czeka na nią Alisdair Stewart, mężczyzna, którego poślubiła korespondencyjnie na polecenie ojca. Kobieta jest niemową, a ze światem porozumiewa się dzięki pomocy córki. Jej jedynym prawdziwym łącznikiem ze światem staje się jednak fortepian. To dzięki temu niezwykłemu instrumentowi nawiązuje ona przedziwną, półhandlową relację z żyjącym na styku cywilizacji białych i Maorysów Bainesem.

Ich romans okazuje się wkrótce silniejszy niż przywiązanie do konwenansów wiktoriańskiego świata i tradycyjnie rozumianej moralności. Przepiękna dzika wyspa jest odtąd tłem dramatycznych wydarzeń, które stanowią przełom w życiu Ady.

Jane Campion o swoim filmie: To sprawa absolutnie zasadnicza - zrozumieć problemy dnia dzisiejszego, ważne dla nas obecnie; próbować odkryć nowe perspektywy dla człowieka współczesnego przez pokazanie mu ludzi żyjących 150 lat temu - mówiła reżyserka. Fascynowało mnie od początku, jak zachowują się ludzie nie mający żadnej wiedzy o naturze miłości. Co jest istotą wzajemnego przyciągania? Jak ono rośnie, rozwija się? Jak nabiera erotyzmu? Jak staje się seksualne? Jak nas przerasta i zyskuje charakter duchowy?

GADJO DILO | GADJO DILO
reż. Tony Gatlif, Francja 1997, 100'

TERMINY POKAZÓW:
poniedziałek, 24 sierpnia, godz. 20.15 (C)
wtorek, 25 sierpnia, godz. 15.00 (N)
czwartek, 27 sierpnia, godz. 18.15 (C)

Wczesny film Tony'ego Gatlifa, autora Exils, Vengo, Transylwanii przenosi widza w świat cygańskiej kultury, egzotycznych muzycznych rytmów i rumuńskich krajobrazów...

Młody paryżanin (Romain Duris) przyjeżdża do Rumunii w poszukiwaniu tajemniczej cygańskiej pieśniarki, której głos umilał ostatnie chwile jego zmarłemu ojcu. Trop prowadzi do ubogiej osady w okolicach Bukaresztu. Jej mieszkańcy początkowo witają przybysza podejrzliwie, ale zdecydowana postawa ich nieformalnego przywódcy, traktującego Francuzika jak własnego syna (Izidor Serban) - wymusza niechętną akceptację. Poszukiwania mitycznej śpiewaczki wciąż napotykają na trudności, ale proces stopniowego zżywania się kulturalnego paryżanina z miejscową społecznością postępuje. I ulega gwałtownemu przyśpieszeniu z chwilą rozpoczęcia romansu z piękną Cyganką (Rona Hartner)...

Gadjo Dilo (w języku Romów "zwariowany odmieniec" lub "dziwny przybysz") jest ostatnią częścią cygańskiej trylogii francuskiego reżysera (pół Algierczyka, pół Cygana) opisującego świat swoich pobratymców. 

IBERIA | IBERIA
reż. Carlos Saura, Francja/Hiszpania 2005, 99'

TERMINY POKAZÓW:
piątek, 21 sierpnia, godz. 16.00 (C)
niedziela, 23 sierpnia, godz. 22.30 (C)
poniedziałek, 24 sierpnia, godz. 17.00 (N)

Nagrody Goya 2006
najlepsze zdjęcia - José Luis López-Linares

Magiczna opowieść o Hiszpanii, w której przeplatają się nastroje i emocje, muzyka i taniec.

Dla fanów Carlosa Saury, którym podobało się Flamenco z 1995 roku, Iberia to pozycja obowiązkowa. Pod wieloma względami przypomina ona ów mistrzowski film sprzed przeszło 10 lat o muzyce, która jest sercem hiszpańskiej kultury.

W filmie, który powstał w całości na scenie, udało się dokonać rzeczy niezwykłej: zebrać w tym samym miejscu i czasie śmietankę hiszpańskich artystów, którzy śpiewają, tańczą, grają folk, flamenco i modern, a muzyka, która ich łączy, to utwór Isaaca Albeniza - Iberia. Film Saury (Tango, Carmen, Nakarmić kruki, Anna i wilki) z malarskimi zdjęciami José Luisa López-Linaresa (Człowiek, który zgubił swój cień, Salome, Ptaszek, Godziny światła) kreśli malowniczy portret hiszpańskiego ducha, a w szczególności cygańskiej kultury Andaluzji.

Carlos Saura o swoim filmie: Znowu przyszło mi skonfrontować się z magicznym związkiem pomiędzy muzyką a kamerą. Związkiem, który tak mnie fascynuje i osiąga w musicalu swoją maksymalną ekspresję. Wiadomo, że ten gatunek może przyjmować wiele form, ale tą, która odpowiada mi najbardziej i którą uważam za reprezentującą formę najczystszą (z całym oczywiście szacunkiem do wszystkich pozostałych), jest ta, która nie poddaje się skostniałej narracji, uniezależnia się od fabuły.

JAK W NIEBIE | SÅ SOM I HIMMELEN
reż. Kay Pollak, Szwecja 2004, 132'

TERMINY POKAZÓW:
sobota, 22 sierpnia, godz. 22.15 (C)
niedziela, 23 sierpnia, godz. 17.00 (N)
poniedziałek, 24 sierpnia, godz. 18.00 (C)

Oscary 2005
nominacja - najlepszy film nieanglojęzyczny

Jeden z najbardziej kasowych filmów w historii szwedzkiej kinematografii. Obraz zebrał entuzjastyczne recenzje zarówno w kraju, jak i za granicą. Był porównywany do Włoskiego dla początkujących i Czekolady.

Daniel Daréus, kompozytor znudzony światowym życiem, wraca po latach do rodzinnego miasteczka. Nikt jednak nie rozpoznaje w nim małego chłopca, który niegdyś wyjechał w daleki świat. Nierozpoznany przez nikogo zaczyna prowadzić próby miejscowego chóru. Tajemniczy przybysz najpierw budzi ciekawość mieszkańców potem burzy małomiasteczkowy spokój, nikogo nie pozostawiajac obojętnym. Jednych fascynuje i pozwala odkryć radość życia, drugich bulwersuje powszechnym uznaniem, którym zaczął cieszyć się w całym miasteczku. Z pewnością Dareus pozwoli członkom społeczności dowiedzieć się więcej o nich samych i o tym, co dla każdego z nich najważniejsze.

Z kolei dla charyzmatycznego kompozytora szczególnym odkryciem będzie młoda i wrażliwa Lena, która pomoże mu zachwycić się pięknem życia i miłością, na którą czekał całe życie.

JOE STRUMMER - NIEPISANA PRZYSZŁOŚĆ
| JOE STRUMMER: THE FUTURE IS UNWRITTEN
reż. Julien Temple, Wlk. Brytania/Irlandia 2007, 120'

TERMINY POKAZÓW:
poniedziałek, 24 sierpnia, godz. 22.15 (C)
wtorek, 25 sierpnia, godz. 18.00 (C)
środa, 26 sierpnia, godz. 15.00 (N)

Joe Strummer - legenda punk rocka. Przez jednych nazywany „Chrystusem rocka”, przez innych „małym krzykatym dupkiem”. Film dokumentalny Niepisana przyszłość w reżyserii Juliana Temple jest poruszającą historią życia artysty, który stał się ikoną punk rocka. To portret wspaniałego, nietuzinkowego człowieka, który wciąż żyje w muzyce i pamięci swoich wielbicieli.

W 1976 roku Strummer dołączył do nowo powstałej punkowej grupy The Clash. Za sprawą Strummera, którego teksty o tematyce społeczno-politycznej miały wielką siłę, kapela szybko przerosła scenę punkową. Strummer wierzył w siłę rocka i powtarzał: rock jest siłą polityczną, chociaż nie wszyscy pragną o tym pamiętać. The Clash nagrali kilka płyt do dziś uchodzących za arcydzieła, m.in. London Calling z 1979 roku. Album wprowadził The Clash do historii muzyki mieszanką punk rocka, reggae i gniewnych, epatujących lewicowymi hasłami tekstów.

Reżyser uzyskał dostęp do osobistych archiwów muzyka i starał się zrekonstruować jego życie. Udało mu się - łącząc rozmowy z Bono, Johnny Deppem, Jimem Jarmuschem i zaglądając do spuścizny Strummera, a także pokazując szczególne dla artysty miejsca - przybliżyć widzom tę niepokorną postać; buntownika z wyboru, zatroskanego o sprawy świata i unikającego jak ognia politycznej poprawności.

Julien Temple jest znanym reżyserem filmów fabularnych, dokumentalnych i teledysków, nazywany w branży kronikarzem punk rocka. Nakręcił między innymi film o Sex Pistols, Wściekłość i brud oraz dokument o słynnym festiwalu muzycznym, Glastonbury.

KURT I COURTNEY | KURT & COURTNEY
reż. Nick Broomfield, Wlk. Brytania 1998, 95'

TERMINY POKAZÓW:
środa, 26 sierpnia, godz. 21.15 (B)
czwartek, 27 sierpnia, godz. 21.00 (N)

Film, którego Courtney Love nie chce obejrzeć.

Kontrowersyjny dokument biograficzny Nicka Broomfielda (Bitwa o Irak) o śmierci Kurta Cobaina, ikony muzyki grunge i wokalisty Nirvany, i jego trudnej relacji z Courtney Love.

Film stara się udowodnić, że przyczyną śmierci nie było samobójstwo Kurta - miał on zginąć właśnie na zlecenie Courtney Love. Za jej sprawą autor filmu nie dostał pozwolenia na wykorzystanie w filmie muzyki Cobaina i musiał wycofać film z festiwalu w Sundance.  

LAST DAYS | LAST DAYS
reż. Gus Van Sant, USA 2005, 97'

TERMINY POKAZÓW:
wtorek, 25 sierpnia, godz. 22.15 (C)
środa, 26 sierpnia, godz. 20.15 (C)
czwartek, 27 sierpnia, godz. 17.00 (N)

Trzecia część trylogii Gusa Van Santa zapoczątkowanej filmami Gerry i Słoń. 

Last Days w reżyserii Gusa Van Santa to film, który przybliża niespokojną osobowość genialnego muzyka, dożywającego swych ostatnich dni. Michael Pitt (The Dreamers, Headwig and the Angry Inch) gra Blake’a, artystę, który wspiął się na szczyty sukcesu i teraz samotnie dźwiga na swoich barkach ciężar utrzymania kilku rodzin, a starzy przyjaciele odzywają się tylko, gdy czegoś potrzebują. Zwłaszcza pieniędzy. Last Days przedstawia kilka godzin z życia Blake’a, które spędza on w drewnianym domku na odludziu, uciekając od własnego życia.
 
Van Sant po mistrzowsku posługuje się obrazem i dźwiękiem, by wykreować unikalną atmosferę, emocjonalne tło.
 
Widzimy Blake’a jak spaceruje pośród wysokich, potężnych drzew. Widzimy go jak rozbiera się, by wykąpać się w strumieniu. Następnego ranka wraca do domu - eleganckiej choć zaniedbanej posiadłości.
 
Wiele osób stara się go odszukać: przyjaciele, menadżer, wytwórnia, nawet prywatny detektyw. Ale Blake nie chce, by go znaleziono. Swoje ostatnie godziny chce spędzić sam w samotności. Ukrywa się przed jednym zatroskanym przyjacielem, a od innego się odwraca. Gości akwizytora książek telefonicznych, spędza noc w podziemnym klubie rokowym. Spaceruje wśród drzew i pisze nową piosenkę, swój ostatni rock & rollowy akt buntu. 
 
Inspiracją dla tego filmu były ostatnie dni Kurta Cobaina.

NICZEGO NIE ŻAŁUJĘ | LA MÔME
reż. Olivier Dahan, Francja 2007, 140'

TERMINY POKAZÓW:
piątek, 21 sierpnia, godz. 22.00 (C)
sobota, 22 sierpnia, godz. 15.00 (N)
niedziela, 23 sierpnia, godz. 20.00 (C)
 
Oscary 2008: najlepsza aktorka pierwszoplanowa - Marion Cotillard, najlepsza charakteryzacja
Złote Globy 2008: najlepsza aktorka pierwszoplanowa w musicalu lub komedii - Marion Cotillard
Cezary 2008: najlepsza aktorka - Marion Cotillard, najlepsze zdjęcia - Tetsuo Nagata, najlepsze kostiumy, najlepsza scenografia, najlepszy dźwięk
Nagrody Brytyjskiego Przemysłu Filmowego BAFTA 2008: najlepsza aktorka - Marion Cotillard, najlepsza muzyka - Christopher Gunning, najlepsza charakteryzacja, najlepsze kostiumy 

Pełna rozmachu francuska produkcja, opowiadająca historię życia Edith Piaf, bodaj najsłynniejszej gwiazdy francuskiej piosenki.

Całe jej życie to zemsta za upiorną młodość, mawiał jej przyjaciel, dyrektor Olimpii, Bruno Coquatrix. Ani matka, pochodząca z Algierii ani ojciec nie chcielisię nią zajmować. Mała Edith spędziła pierwsze lata życia u babki, właścicielki podejrzanego hoteliku w Normandii, dopóki ojciec, wędrowny „człowiek-guma” , nie postanowił zabrać jej w trasę, by zbierała pieniądze za jego  występy.

Niezwykły los tej maleńkiej kobiety, która stała się największą damą francuskiej piosenki, nie był dotychczas nigdy opowiedziany w kinie. Reżyser Olivier Dahan ukazuje go w tym poruszającym filmie.

W filmie występuje plejada francuskich aktorów, m.in. Marion Cotillard, Sylvie Testud, Emmanuelle Seigner, Gérard Depardieu, Pascal Greggory.

Dodatkowym atutem filmu jest ścieżka dźwiękowa z oryginalnymi nagraniami Edith Piaf.

ONCE | ONCE
reż. John Carney, Irlandia 2006, 85'

TERMINY POKAZÓW:
piątek, 21 sierpnia, godz. 20.15 (C)
sobota, 22 sierpnia, godz. 17.30 (N)
poniedziałek, 24 sierpnia, godz. 15.00 (N)

Festiwal Filmowy Sundance 2007: nagroda publiczności
Oscary 2008: najlepsza piosenka - Falling Slowly, Glen Hansard i Markéta Irglová

MFF w Dublinie 2007: nagroda publiczności

MFF we Flandrii 2007: nagroda jury studenckiego

Urokliwy, skromny film, przepełniony irlandzkim klimatem, muzyką i wietrzną pogodą.

Opowiada historię dwójki outsiderów, próbujących znaleźć swoje miejsce w życiu. Dwoje nieco samotnych i opuszczonych ludzi, zagubionych na ulicach gwarnego Dublina. On jest ulicznym grajkiem, marzącym o nagraniu pyty z własnymi piosenkami. Dorabia naprawiając zepsute odkurzacze w sklepie ojca. Właśnie porzuciła go dziewczyna i nie może sobie z tym poradzić. Ona jest emigrantką z Czech, próbującą w Dublinie odmienić swoje życie. Ma kłopoty finansowe i zarabia na życie sprzątając domy i sprzedając na ulicy róże. Jednocześnie tęskni za grą na pianinie, na które nie może sobie pozwolić.

Ich przypadkowe spotkanie na dublińskiej Grafton Street odmieni życie obojga. Odkryją, że dzielą pasję do muzyki i talent. W ciagu jednego, pełnego wydarzeń tygodnia, zainspirują się nawzajem do spełniania swoich marzeń.

Reżyser John Carney, wcześniej członek zespołu The Frames, z wyczuciem połączył nostalgiczną i delikatną muzykę z historią o spotkaniu i rodzącym się uczuciu. Za pośrednictwem piosenek opowiada prostą i piękną historię miłosną. Jak mówi: Chciałem aby mój film stał się swoistym wizualnym albumem.

Once można traktować jako musical, jednak nie do końca mieści się w tym schemacie. Główne postaci grane są przez rzeczywistych muzyków: Glena Hansarda z irlandzkiej grupy The Frames - jeden z ulubionych zespołów Bono z U2 oraz Markétę Irglovę, czeską piosenkarkę folkową. Muzycy poznali się podczas występów The Frames w Pradze. Pomimo iż, a może właśnie dlatego, że główne role nie są odgrywane przez profesjonalnych aktorów film zyskuje na naturalności i wiarygodności.

PAN OD MUZYKI | LES CHORISTES
reż. Christophe Barratier, Francja/Szwajcaria 2004, 95'

TERMINY POKAZÓW:
wtorek, 25 sierpnia, godz. 20.15 (C)
środa, 26 sierpnia, godz. 21.00 (N)
czwartek, 27 sierpnia, godz. 15.00 (N)

Oscary 2005: 2 nominacje - najlepszy film nieanglojęzyczny, najlepsza muzyka - Bruno Coulais
Brytyjskie Nagrody Filmowe BAFTA - 3 nominacje: najlepszy film nieanglojęzyczny, najlepsza muzyka, najlepszy scenariusz adaptowany - Christophe Barratier, Philippe Lopes-Curval
Francuskie Nagrody Filmowe Cezary: najlepsza muzyka, najlepszy dźwięk
- 6 nominacji, m.in.: najlepszy film, najlepsza reżyseria, najlepszy aktor - Gérard Jugnot, najlepszy aktor drugoplanowy - François Berléand 
MFF w Karlowych Warach 2004: nagroda publiczności
Prix Lumière (nagroda krytyki międzynarodowej): najlepszy film   

Wielki francuski przebój filmowy ze znakomitą ścieżką dźwiękową Bruno Coulais!

W 1949 roku Clement Mathieu, bezrobotny nauczyciel muzyki, dostaje pracę jako opiekun i wychowawca trudnych dzieci mieszkających w Domu Poprawczym. Wyjątkowo rygorystyczny dyrektor nie potrafi zapanować nad nieposłuszną i buntującą się co i rusz gromadą. Wprowadzając ich w magiczny świat muzyki, Mathieu zmienia ich życie...

Reżyserski debiut Christophe'a Barratiera to ponadczasowa historia niezwykłego dzieciństwa, jakie staje się udziałem barwnej zbieraniny zagubionych dzieciaków, szukających swoich własnych ścieżek w świecie rozpaczy, głębokiej tęsknoty, ale też słodkich sekretów i zabawy do łez.

PÓŁKSIĘŻYC | NIWEMANG
reż. Bahman Ghobadi, Iran/Irak/Austria/Niemcy 2006, 114'

TERMINY POKAZÓW:
piątek, 21 sierpnia, godz. 17.00 (N)
sobota, 22 sierpnia, godz. 20.00 (C)
niedziela, 23 sierpnia, godz. 15.00 (N)

MFF San Sebastian 2006
Złota Muszla
najlepsze zdjęcia, nagroda FIPRESCI

MFF Istanbuł 2006: nagroda publiczności
ERA Nowe Horyzonty Wrocław 2007: 2. miejsce w plebiscycie publiczności na najlepszy film konkursowy

Półksiężyc to film Bahmana Ghobadi, jednego z najbardziej obiecujących i interesujących współczesnych reżyserów irańskich, znanego w Polsce z filmów Czas pijanych koni (najlepszy debiut na MFF Cannes 2000) i Gdyby żółwie mogły latać (Złota Muszla MFF San Sebastian 2004).

Magiczna i wzruszająca historia o miłości do muzyki, w swej stylistyce bliska jest filmom Emira Kusturicy. Podobnie jak u serbskiego reżysera, mieszają się tu komizm z prawdziwymi ludzkimi dramatami, a wszystko to jest ubarwione wspaniałą etniczną muzyką.

Film opowiada o Mamo - „kurdyjskim Mozarcie”, który po upadku Saddama Husseina, po raz pierwszy od 35 lat, otrzymuje zgodę na występ w Iraku. Po siedmiu miesiącach prób Mamo w towarzystwie kucharza Kako i 10 synów, wyrusza na koncert do irackiego Kurdystanu. Jego utopijna wizja "muzyki wolności" wydaje się bliska spełnienia. Dopełnieniem koncertu ma być kobiecy śpiew, który od czasu rewolucji islamskiej jest zakazany w Iranie, lecz stanowi nieodłączny element tradycyjnej muzyki Kurdów. Mamo zamierza wziąć ze sobą w tę podróż śpiewaczkę i "przemycić" ją przez granicę irańsko-iracką, która przecina w pół jego ojczyznę.

Podróży towarzyszy zła przepowiednia w związku ze zbliżającą się pełnią księżyca. Mamo nie zważa jednak na ostrzeżenia...

Film zrealizowany został w ramach projektu New Crowned Hope Festival, w związku z obchodami 250. rocznicy urodzin Mozarta. Jak tłumaczy reżyser filmu: Tropem do tego filmu było dla mnie Requiem Mozarta. Myśli o śmierci Mozarta przeplatały się z myślami o moim bohaterze - Mamo. Requiem w jakiś sposób kojarzyło mi się również z krajobrazem Kurdystanu. Zachwycił mnie pomysł stworzenia kurdyjskiego Mozarta w osobie Mamo.

ROK DIABŁA | ROK ĎÁBLA
reż. Petr Zelenka, Czechy 2002, 88'

TERMINY POKAZÓW:
poniedziałek, 24 sierpnia, godz. 16.00 (C)
środa, 26 sierpnia, godz. 17.15 (N)
czwartek, 27 sierpnia, godz. 20.00 (C) 

Festiwal Filmowy w Karlowych Warach 2002: Kryształowy Glob

Czeskie Lwy 2003: najlepszy film, najlepszy reżyser - Petr Zelenka
najlepszy montaż - David Charap, najlepsza muzyka - Jaromír Nohavica, Karel Holas, najlepszy dźwięk - Michal Holubec, Box Office Award

Film Petra Zelenki, twórcy Opowieści o zwyczajnym szaleństwie. W jednej z ról wystąpił Jan Hřebejk.

Film zrealizowany jest w konwencji fałszywego dokumentu.

Spotkanie z pewnymi ludźmi może odmienić nasze życie. Tak jak spotkanie z cudem, aniołem lub alkoholem. Rok diabła to film o takich właśnie spotkaniach.

Holender Jan Holman, wyleczony alkoholik, przyjeżdża do Czech aby nakręcić film dokumentalny o szpitalu odwykowym. Tam spotyka się z Jaromírem Nohavicą i jego aniołem stróżem - Karlem Plíhalem, który „na próbę” inscenizuje swój własny pogrzeb. Konduktowi żałobnemu towarzyszy muzyka grupy Czechomor; ich energia zauroczy Plíhala na tyle, że zaproponuje im wspólne występy. Jest bowiem przekonany, że współpraca pomoże mu wyleczyć się z alkoholizmu, członkowie zespołu mają natomiast nadzieję, że gwiazdor umożliwi im zdobycie sławy (wcześniej odrzucili propozycję wspólnego tournee z Jazem Colemanem - byłym wokalistą Killing Joke i dyrygentem opery w Sidney). Z kolei Holman sądzi, że znalazł świetny temat na film dokumentalny: Nohavica zrobił na nim tak silne wrażenie, że zrezygnuje ze swoich planów i wyruszy z muzykiem na tournee. Zarówno członkowie zespołu, jak i dokumentalista liczą na to, że odkryją tajemnicę twórczości legendarnego piosenkarza. W pewnym sensie mają rację, nie przypuszczają jednak, że przyjdzie im zmagać się z cudami, na które napotkają w czasie wspólnej wędrówki...

Filmy prezentowane w ramach przeglądu LETNIE TANIE KINOBRANIE.

ZAPRASZAMY!

BILETY na wszystkie filmy TYLKO 6 ZŁ!