|
Wieża
tytuł oryginalny:
Wieża
reżyseria: Agnieszka Trzos
czas trwania:
85 min. |
Wieża to przypowieść o samotności i rozpaczliwej próbie spotkania drugiego człowieka. Wykorzystując baśniowy motyw księżniczki uwięzionej w wieży, autorka pokazuje, że w wieżach wyczekują również mężczyźni.
Bohaterami filmu są trzydziestoletni „single”, pracujący w świecie reklamy, mediów, sztuki i biznesu. Ich losy opowiedziane są równolegle; wszyscy szukają uczuć i pragną zbudować z kimś związek, jednak prawie każdy z nich panicznie boi się bliskości i utraty kontroli nad własnym życiem. Wieża to współczesna opowieść o tęsknotach, pragnieniach i lękach, które towarzyszą spotkaniu kobiety z mężczyzną. Akcja filmu rozgrywa się w Warszawie; klimat zurbanizowanej metropolii potęguje poczucie alienacji i wyobcowania.
Wieża jest debiutem fabularnym Agnieszki Trzos. Reżyserka zawartą w filmie historię postanowiła opowiedzieć z perspektywy kobiet. Powiedziała o swoim filmie: Trzy bohaterki to trzy światy tego, w jaki sposób kobiety budują relacje z mężczyznami, relacje, które tak często obarczane są presją głębokich norm i stereotypów kulturowych (w tym seksualnych). W moim filmie metaforą opowiadanych historii jest baśń o królewnie na wieży należącej do kanonu historii miłosnych. Wiek dwudziesty przyczynił się do tego, że również mężczyźni zamykają się na wieży. Dziś młodzi ludzie w sposób nieświadomy, z przejmującą wiernością realizują ten mit.
W filmie występują m. in. Agnieszka Warchulska, Robert Gonera, Rafał Maćkowiak i Anna Dymna.
Wieża to współczesny film opowiadający o sferze emocjonalnej kobiet. Szerzej - o problemach identyfikacji emocjonalnej młodych, wydawałoby się szczęśliwych ludzi. Agnieszka Trzos traktuje swoich bohaterów z czułością, odsłaniając ich strefy intymne. Ten pozornie bezinteresowny, delikatny ton filmu, jest czymś rzadko spotykanym we współczesnym kinie polskim, zdominowanym przez filmy „w sprawie”. Myślę, że Wieża może bardzo dobrze zaistnieć na mapie polskiego kina. Nie tylko jako przykład „produkcji niezależnej”, ale także jako wyrazisty, odważny głos opisujący naszą rzeczywistość. Piotr Łazarkiewicz, reżyser filmowy
