Rok 1936. Doktor Janusz Korczak (Wojciech Pszoniak), lekarz i pedagog żydowskiego pochodzenia, który prowadzi popularne pogadanki radiowe, zostaje wezwany do szefa i dowiaduje się, że jego audycja została zdjęta z anteny. Rozczarowany tym przejawem antysemityzmu, poświęca się całkowicie pracy wychowawczej. Prowadzi sierociniec dla dzieci żydowskich, wykłada w Akademii Medycznej. Z Palestyny wraca pani Stefa, współpracownica Korczaka. Wbrew jej opowieściom o panującym tam przeświadczeniu o nieuchronności wojny, doktor Korczak próbuje zaczarować rzeczywistość. W 1939 roku traci złudzenia. W czasie obrony Warszawy doktor Korczak pełni funkcję lekarza wojskowego. Po kapitulacji wraca do swego sierocińca.
Czarno-biały film Andrzeja Wajdy nie jest kompletną biografią wybitnego pedagoga, lecz kroniką ostatnich kilku lat jego życia, w czasie których – podczas niemieckiej okupacji – Korczak został zmuszony przenieść prowadzony przez siebie dom żydowskich sierot do warszawskiego getta, a następnie podjął decyzję, by w obozie zagłady w Treblince wytrwać z dziećmi do końca i wraz z nimi pójść na śmierć. W rolach głównych wystąpili Wojciech Pszoniak, Ewa Dałkowska i Teresa Budzisz-Krzyżanowska. Autorką scenariusza stworzonego na podstawie dzienników i listów Korczaka jest Agnieszka Holland, a muzykę do filmu skomponował Wojciech Kilar.
Pokaz w ramach przeglądu filmów Wajdy historie prawdziwe (2016)