kpb

Pacifiction

tytuł oryginalny: Tourment sur les îles

reżyseria: Albert Serra
aktorzy: Benoît Magimel, Pahoa Mahagafanau, Montse Triola, Marc Susini, Matahi Pambrun, Lluís Serrat

czas trwania: 165 min.
produkcja: Francja / Hiszpania / Niemcy / Portugalia 2022
język: francuski, angielski, portugalski, tahitański
napisy: polskie, angielskie
in French, English, Portuguese and Polynesian with Polish and English subtitles

MFF w Cannes 2022 - nominacja: Złota Palma - Udział w konkursie głównym (Albert Serra)
Cezary 2023 - nominacje: Najlepszy film (Albert Serra, Pierre-Olivier Bardet), Najlepszy reżyser (Albert Serra), Najlepsza muzyka filmowa (Joe Robinson, Marc Verdaguer), Najlepsza scenografia (Sebastián Vogler), Najlepsze efekty specjalne, Najlepsze kostiumy (Praxedes de Vilallonga), Najlepszy dźwięk (Benjamin Laurent, Bruno Tarrière, Jordi Ribas)
Cezary 2023 - wygrana: Najlepszy aktor (Benoît Magimel), Najlepsze zdjęcia (Artur Tort)


W swoim najnowszym filmie Albert Serra wyrusza na Tahiti, którego pejzaże przypominają lunatyczną krainę, przestrzeń z pogranicza słodkiego marzenia sennego i dusznego koszmaru.

Pacifiction obezwładnia już od pierwszej sceny – długiego travellingu przedstawiającego rozgrzane do czerwoności niebo nad oceanem i portem pełnym kontenerowców. Ich przytłaczająca obecność jest jednym z łączników polinezyjskiej wyspy ze światem naszej cywilizacji. A może raczej czegoś, co z niej pozostało.

Przewodnikiem po tym raju utraconym jest De Roller (Benoît Magimel), Wysoki Komisarz Republiki zarządzający archipelagiem w imieniu francuskich władz. Ubrany niczym Fitzcarraldo w nieskazitelnie biały garnitur, dużo mówi i stara się być skutecznym pośrednikiem między imperium a miejscową ludnością, wśród której zaczyna krążyć plotka o powrocie wciąż żywego w Polinezji koszmaru – wznowieniu prowadzonych przez Francję prób nuklearnych. Pacifiction to kino totalne i hipnotyzujące. Podobnie jak cała twórczość katalońskiego reżysera przesiąknięte jest ironią, gorzkim romantyzmem oraz atmosferą dekadencji. Historia pełna jest filmowych nawiązań (m.in. do Fassbindera i F. F. Coppoli) i ma formę egzystencjalno-politycznego, chandlerowskiego z ducha kryminału.


| Albert Serra sets off for Tahiti, whose landscapes in his latest movie resemble a dream-like land, a space combining a sweet dream and a suffocating nightmare. Pacifiction is overpowering from the very first scene - a long traveling shot depicting a red-hot sky looming over the ocean and a harbor full of container ships. Their overwhelming presence is one of the links between the Polynesian island and the world of our civilization. Or rather, what is left of it. The guide to this lost paradise is the High Commissioner of the Republic De Roller (Benoît Magimel), managing the archipelago on behalf of the French government. Dressed like Fitzcarraldo in a spotless white suit, he talks a lot and tries to be an effective mediator between the empire and the local population, among whom rumor has it that the nightmare still alive in Polynesia – French nuclear tests – is about to return. Pacifiction is total and hypnotic cinema. Like the entire output of the Catalan director, it is permeated with irony, bitter romanticism and an atmosphere of decadence. The story is full of movie references (e.g., to Fassbinder and F.F. Coppola), and takes an egotistical, existential and political form to become a Chandler-like detective story.


Bookmark and Share
Powrót na górę strony